A vida de Pi, avaliación

Tentaremos avaliar os contidos aprendidos e tamén os procesos de aprendizaxe, mediante unha técnica creativa de asociación de Ideas. Propomos ver varias imaxes relacionadas entre si e elixir entre elas aquela máis se refira a túa experiencia respecto dos contidos que aprendiches e dos procesos que se levaron a cabo na aula. Non hai respostas correctas ou erróneas, só é importante que expreses a realidade tal é como ti a percibes e te deixes guiar polas túas emocións ao ver ás imaxes. Logo tenta reflexionar que te levou a tomar a decisión e introduce un comentario debaixo. 

Avaliación 1: Contidos aprendidos. Trátase de que te fixes nas imaxes desde a perspectiva do que pensas que aprendiches e vexas que che suxiren e cal se aproxima mais a túa experiencia. 

Avaliación from Eva Garea Traba

Avaliación 2:Proceso. Trátase de visualizar que procesos de traballo aprendiches, para iso debes fixarte nas imaxes da presentación seguinte e ver que te suxiren e cal se aproxima máis a túa experiencia. 

Avaliación II from Eva Garea Traba

A Vida de Pi: Selección de escena

ESCENA: O AFUNDIMENTO

Eu elixín a escena na que o barco no que iba Pi e a súa familia, xunto con todos os animais do zoolóxico e outros pasaxeiros se afunde no fragor dunha tormenta na zona da fosa das Marianas. Para esta elección baseeime principalmente en criterios estéticos. Fasciname a imaxe da mole do navío sumerxida no mar de tormenta con todas as luces aínda acesas, e Pi observándoo desde ese espacio calmo que hay baixo a superficie do mar bravío, mentres ao seu redor os animais tratan de fuxir á desesperada, e nos atopamos ca curiosa estampa dunha zebra buceando, por exemplo. Ademais, todo isto vai envolto en certo ambiente místico ou espiritual, que fai referencia á temática principal da película… ¿Foi aquí onde coñeceu a Deus Pi?

Minia Monteagudo Vilavedra 4º A

A verdade e A Vida de Pi

A largometraxe de A Vida de Pi invítanos a reflexionar sobre a verdade e o que é ou non real. ¿Cales son os límites? ¿Por qué non había de ser real calquera cousa imaxinada? ¿Cómo podemos saber se algo efímero, como uns feitos, existiron realmente, cando  non hai testigo nin proba empírica que o poida corroborar? En definitiva... ¿Por qué nos custa tanto creer que a historia de Pi fora verídica?

Pode que nada do que damos mesmo por obvio sexa real. Poida que nós non existamos, pode que algún feitos científicos que aceptamos acerca do mundo que o home moderno afirma con convicción coñecer sexan todo proxeccións dos nosos sentidos, interpretadas e melloradas ao longo dos anos a través da tecnoloxía e dos nosos presuntamente perfectos sistemas de deducción e razoamento.

Pensádeo... ¿E se vivísemos na caverna?

Minia Monteagudo Vilavedra 4º ESO

Reflexións finais sobre a Vida de Pi

Ao longo destes meses, a nosa actividade xirou aoredor desta película. Abórdamola desde moitos  ángulos, agora  redactamos as nosas conclusións finais nun só documento e iniciamos unha andadura en solitario, nun novo nuevo blog que agardamos serva de referencia para todos aqueles que  queiran traballar na aula coa película. 

La Vida de Pi, reflexiones filosóficas alrrededor de una película

http://analizandolavidadepi.blogspot.com.es/

O belo e o sublime

A busca dun sentido para a súa vida empurra a Pi de relixión en relixión. Do hinduísmo materno ao cristianismo final, pasando polo islam e o xudaísmo. Pero o verdadeiramente importante é segundo Pi é Deus, non tal ou cal relixión. De cada unha delas toma aquilo que se serve para entender a vida. Deus é a experiencia mística que Pi anda a buscar durante toda a película. En moitas esceas podemos ver o seu carácter relixioso e místico:

Pi enfrontándose á tormenta e descubrindo a súa beleza, 

Pi ao borde da morte resignándose ante Deus

Pi elixindo unha historia…. 

Ata cando Pi escolle unha explicación matemática para o seu nome, escolle un número irracional, un dos números máxicos por antonomasia.  

A necesidade de entender a natureza foi unha das primeiras motivacións relixiosas da humanidade. Moitos séculos despois a arte romántica seguirá tentando amosarnos o sublime como unha manifestación da impotencia do ser humano e a necesidade de comprender que este ten. 

Pero a beleza e a súa expresión máis dramática, o sublime, está na propia natureza o mais ben na nosa percepción dela? Esta é unha cuestión relevante, pois se é o propio ser humano o que da "sentido" á natureza, quizáis a fe da que fala Pi, no é verdadeiramente máis ca froito dunha elección individual. 

Kant expresa o sentimento do ser humano diante da natureza da seguinte maneira:

As rochas que avanzan atrevidamente semellando ameazarnos, as nubes de tormenta amontoadas no ceo e avanzando entre relámpagos e tronos. Os volcans, con todo o eu poder destrutivo, os furacáns que deixan unha estela de devastación, o ilimitado mar na súa cólera, unha alta catarata, nun poderoso río, cousas así reducen á impotencia a nosa capacidade de resistencia, ao comparala co seu poder.  Imanuel kant. De lo bello y lo sublime.

E os pintores románticos souberon coma ningúen expresar isto: 

 

Pero esta sensación do "sublime" que provoca en nós a natureza e nos fai pensar nun Deus omnipotente, unha sensación que xurde por unha cualidade da propia natureza ou, mais ben, por a nosa mirada sobre ela? A natureza é sublime ou somos nós que a vemos así? A Vida de Pi fainos refelxionar sobre isto.

Se nos decantamos pola segunda parte da nosa dúbida, quizais deberamos mirar dúas veces a escenografía da película. Os escenarios que nos propón están pensados para suscitar en nós esas sensacións, como xa o fixeran os románticos no século XIX. Escoita o fragmento da conferencia de Pilar Tobar para o ciclo de conferencias A Voltas co cine e, despois dá a túa opinión sobre a escenografía da película e á relación que garda cos paisaxes románticos, co concepto de "sublime" e coa experiencia relixiosa.

Verdades e eleccións

A escena definitiva, a que da sentido á película é a confesión final de Pi, diante dos investigadores. Dúas historias, a mesma causa e os mesmos efectos, unha crible e outra incrible.

 A primeira historia de Pi é unha fábula e, coma todas as fábulas está representada por animais pero baseada na condición humana. Catro animais nunha barca, dous herbívoros e dous carnívoros, a verdadeira oposición da natureza, e entre eles Pi, o ser humano que debe loitar para sobrevivir. A dicir de Nietzsche o ser humano fuxe da verdade cando é desagradable e perigosa.

Tamén á verdade aspira o ser humano meramente en tal sentido limitado: apetece as consecuencias agradables, positivas, da verdade; non lle interesa o coñecemento puro, sen consecuencias, sendo incluso hostil ás verdades susceptibles de surtir efectos prexudiciais e destrutivos. Nietzsche: De verdade e Mentira en Sentido Extramoral,

Por qué inventaría  Pi esa historia? A que realidade intenta non enfrontarse?

A segunda historia só pode ser contada a través da bágoas. Pi nárras coma se fose unha mera alternativa, non real do que sucedeu para conformar aos seus interrogadores. E eles rematan por coincidir con Pi e non reflicten esta última historia no seu informe. Semella que fora o seu protagonista o que puidera decidir cal era a verdade, coma si fora só o ser humano o que puidera botar luz sobre a realidade.

O real non nos chega,  sostennos, impúlsanos,  limítanos y e danos ás, pero non nos basta. A intelixencia inventa sen parar posibilidades reais, que non son fantasías senón ampliacións que a realidade admite cando a integramos nos nosos proxectos. O mar, grande obstáculo, pode converterse en medio de comunicación (…) A realidade enteira queda en suspenso agardando que o ser humano remate por darlle luz. J.A. Marina: Ética para náufragos

Por iso Pi pregunta ao escritor con cal das dúas versión se quedaría. Parece pensar que é unha cuestión de elección, como se as cousas foran o que son e ao mesmo tempo o que poden ser. O mesmo que o ser humano que é un ser híbrido entre as súas propiedades reais e as súas posibilidades, entre a realidade e o desexo. 

E tí que historia consideras verdadeira? Cales son as sinais de identidade que a fan mellor historia: a beleza, a coherencia, a verosimilitude, a experiencia...? 

Un Tigre interior

Lavanda Williams de 4º A envíanos a súa reflexión sobre a escena que máis lle impactou na película  

"Escollín  escena, na que  Pi loita por domar a  Richard Parker, o  tigre de bengala, e por conseguir dunha vez por todas o seu espacio  propio na balsa.

       Non a seleccionei por ser unha parte moi vistosa ou impresionante, como poden ser outras: o salto da balea ou os miles de suricatas  que o reciben na illa da súa salvación, senón  considerala unha parte fundamental da longametraxe. No  momento que Pi decide marcar os límites entre o tigre e él, comezan a respectarse máis as dúas personaxes. Se vemos este feito desde unha perspectiva interior, logramos entender que Pi loitou contra a súa parte máis salvaxe, que é a que representa Richard Parker, logrando dominala e dando lugar a unha convivencia máis pacífica no seu interior.

       Para iso ten que  amaestralo e coaccionalo con pequenos trozos de peixe, chegando así a un acordo común no  que as dúas partes gañan. Gracias en parte a este suceso, a súa  convivencia faise menos tensa e violenta, aínda que esa parte salvaxe de Pi se manteña presente ata a fin da viaxe, coa súa chegada a México."